Het verhaal van Liqin

Ik volg Liqin, een Chinese vrouw, sinds 2012. Ik was aanwezig bij haar drie bevallingen en bij de medische opvolging van zowel haar kinderen als haarzelf. In de loop der jaren is er een echte vertrouwensband gegroeid tussen haar en mij als ICB. “Is deze dienst betrouwbaar?” vraagt ze me, alvorens ergens een afspraak te maken.

Vorig jaar zijn de verblijfsdocumenten van Liqin vervallen en heeft zij die niet meer kunnen verlengen. Bovendien is ze onverwacht zwanger geworden van haar derde kind en had ze het daar moeilijk mee. Ze had geen kinderwens meer, maar wilde het kind toch houden voor haar man. Ze hadden al twee dochters en haar man en zijn familie wilden nog graag een jongen. Tijdens Liqins zwangerschap kreeg haar moeder in China te horen dat ze aan borstkanker leed. Door de problemen met de papieren kon ze er niet op bezoek. Daarbij kreeg ze nog problemen met haar man, die verslaafd raakte aan gokken. Ze kreeg van niemand steun, noch met haar zwangerschap, noch voor de opvoeding van de kinderen of het feit dat ze het heel moeilijk had met de ziekte van haar moeder.

De verpleegster van de prenatale consultatie stelde psychologische ondersteuning voor. Liqin twijfelde eerst, maar heeft het voorstel uiteindelijk toch aanvaard – op voorwaarde dat ik mocht meegaan. Geestelijke gezondheidszorg is in China niet echt ingeburgerd. Op het platteland en in de kleinere steden zijn er geen voorzieningen voor geestelijke gezondheidszorg. In de grote steden vind je ze wel, maar mensen zullen meestal stilhouden dat ze in behandeling zijn bij een psycholoog of psychiater uit angst om het etiket ‘gek’ opgekleefd te krijgen.

Eerst kwam er een ambulante dienst bij Liqin aan huis. Zij hebben allerlei dingen geregeld om haar te ondersteunen en ook contact opgenomen met een dienst voor geestelijke gezondheidszorg om Liqin verder te begeleiden. Ze helpen haar om haar papieren opnieuw in orde te brengen, activiteiten te vinden voor de kinderen, en zorgen voor psychologische begeleiding. Gedurende de eerste twee maanden gebeurde dat wekelijks, daarna tweewekelijks. Bij het eerste contact met de psycholoog zei Liqin tegen mij: “Vertel jij mijn verhaal maar.” Nu is ze veel opener geworden en is ze in staat haar eigen verhaal te vertellen om zo de nodige ondersteuning te krijgen.