---

Johan Leman, 2 juni 2022

Al enige tijd valt op dat ministers en politieke partijen meer belang hechten aan het benadrukken van waar zij het verschil maken met anderen dan aan het voortbouwen op reeds bestaande expertise. Hier spelen vermoedelijk 2 zaken mee. Beleid wordt vaak op korte termijn beoordeeld en vooral op  waarin het tekort schoot, en media wensen ‘nieuws’ (lees: wat nieuw is of nieuw lijkt)  te brengen. Dit laatste gaat zo ver dat ‘aankondiging’ van ‘het nieuwe’ zelfs belangrijker wordt dan het realiseren ervan.

Dit tekort aan op- en voortbouwen op expertise riskeert zich echter te wreken in onze parlementaire democratieën. Dit uit zich op 2 vlakken: 1. het ‘warm water’ syndroom, en 2. het vergeten dat  “gouverner, c’est prévoir”.

Ik geef 2 actuele voorbeelden.

1. Het ‘warm water’ syndroom. In 1989 hielden de moskeeën verkiezingen en werd een Hoge Raad van de moslims gecreëerd. De overheid wist dat dit aan de gang was, maar liet begaan en dacht: “Laat ze maar doen. Als die Raad er is zullen we hem gewoon niet goedkeuren – zeker als hij ons niet aanstaat – en een alternatief in het leven roepen: een Raad van wijzen.” Gevolg: er kwam een Hoge Raad die niet erkend werd door de overheid en er kwam kort nadien een Raad van wijzen die niet erkend werd door de moslims.  Bijkomend gevolg: een impasse die een 8-tal jaren aangesleept heeft. Wenst de overheid dit vandaag nog eens over te doen?

• Het vergeten dat “gouverner, c’est prévoir”. Wat we vandaag meemaken met het lerarentekort en het tekort aan kinderopvang had men kunnen voorkomen door tijdig de nataliteitscijfers te bestuderen. Iets soortgelijk speelt zich vandaag af op vlak van vergrijzing van de bevolking, en dus ook van de bevolking met niet-Westerse migratieachtergrond. Men kan perfect weten, dat veel van die mensen geen goede therapietrouw  hebben en niet goed omgaan met medicatie. Men kan dus nu al vooruitzien dat zich binnen 10 jaar een probleem stelt van ouderenopvang in sommige stedelijke wijken. Maar… plant men reeds?

Er zijn ernstiger problemen, de pensioensregeling e.d., ik weet het. Maar er is hoe dan ook veel meer dat men kan voorzien en beter inplannen dan nu het geval is, en dat relatief gemakkelijk oplosbaar is, als men er tijdig bij is.

P.S. En wat moet iemand denken bij het onderwijsdebat in het Vlaams Parlement, de tussenkomsten van menig parlementslid en de antwoorden van de minister van onderwijs? Krijgt men de indruk dat dit gebeurt na ernstige evaluatie van alles wat sedert midden jaren 90 op onderwijsvlak ondernomen werd, zowel geslaagd als niet geslaagd?

Terug