---

Johan Leman, 1 maart 2021

Met alles wat over Sihame El Kaouakibi de laatste tijd verschenen is, blijkt dat goede connecties bij politici haar meer interesseerden dan een goede samenwerking met collega’s in het middenveld.

Dit niet alleen, daarnaast zou  ze blijkbaar ook een vooraanstaande positie in de politiek geambieerd hebben: de burgemeesterssjerp in Antwerpen.

Ik wil hier niet op de vele eigenaardigheden ingaan die zich de laatste jaren rond haar persoon en haar projecten voorgedaan hebben: variërend van de 200.000 euro N-VA subsidie voor haar Molenbeeks project (terwijl ze er nog geen twee straten uit elkaar kan houden), over de subsidie van de VRT, en andere… allemaal zaken waar een gewone hard werkende vzw zelfs niet moet aan denken… Wat ik me vooral afvraag, is of sommige politici zich niet beschaamd voelen als ze het werk van gewone jeugdwerkers bezoeken, of het dossier behandelen van mensen die al decennia met een problematiek worstelen, onderbemand, met te weinig middelen… terwijl de politiek zelfs nog geen inspanning deed  om de problematiek eens grondig te bestuderen, laat staan tot een oplossing te brengen.

En toch is mijn conclusie niet anti-politiek, maar is ze vooral dat het middenveld hieruit de grote les moet trekken dat het zichzelf moet willen blijven. De dynamiek van de politiek is fundamenteel een andere dan die van het middenveld. Men met beide niet willen met elkaar vermengen. De politiek wil wel op de samenleving wegen en ze vorm helpen geven, net zoals het middenveld… maar het omgaan met macht, met collegialiteit, en vooral ook met inhoud is van een andere aard. Niet per  se beter of slechter, maar… anders. Beide hebben hun bestaansrecht, maar het middenveld moet zijn kritische positie tegenover de politiek blijven koesteren. Dit is zijn democratische meerwaarde.

https://www.demorgen.be/politiek/de-politieke-krachten-achter-sihame-gate~b4d24b45/

Terug