---

Johan Leman, 11 maart 2024

Momenteel kon ik al een 15-tal verhalen beluisteren, verteld door de betrokken migranten zelf ofwel door een van hun kinderen, van mensen die in de jaren 60 uit Marokko vertrokken zijn en bereid zijn hun verhaal als mondeling erfgoed in het Migratiemuseum te laten opnemen.

In een vorig bericht gaf ik al enkele eerste indrukken weer. Ik voeg er enkele indrukken aan toe. Zeer opvallend is dat tot nu toe geen enkel verhaal in de kern gelijk is aan dit van een ander, tenzij dat het meestal om jonge mannen gaat en dat ze pas begin jaren 80 aan ‘blijven’ begonnen te denken. Het is ook het moment waarop de eersten zich beginnen te plaatsen als zelfstandigen (bv. beenhouwers). Ook interessant om horen is hoe in die beginjaren voor meer dan een de contacten met joodse beenhouwers belangrijk zijn geweest. En de vrouwen? Die kwamen iets later toe en richtten zich vooral op het eigen gezin, hun man, de kinderen en de relaties met de familie die achter gebleven was.

Ik heb momenteel nog te weinig Turkse verhalen om daar eventueel gelijkenissen en verschillen tussen te zien. Maar die verhalen komen eraan. En in beide gevallen hopen we er toch minstens een 50-tal bijeen te kunnen bewaren. U kan daarbij helpen. Het zou mooi zijn.

Terug