Johan Leman, 19 juni 2022
Om absoluut geen enkel misverstand te laten ontstaan: waar mogelijk, ben ik voorstander van de minst pijnlijke vorm om een dier te laten slachten; en daarenboven vind ik dat de burgerlijke wet elke goddelijke wet in die materie tot een herinterpretatie mag aanzetten. Ik sta ook op het standpunt dat rituelen in hun vormgeving, dus niet waar het de kern van de praktijk betreft, veel flexibeler zijn dan de insider-gelovige zelf meestal meent. Het volstaat om de praktijk van rituelen over de jaren te bestuderen.
Dit hopelijk duidelijk gesteld hebbende, meen ik echter dat er 2 bedenkingen recht op overweging verdienen in het debat over al dan niet onverdoofd slachten van dieren in rituele context. En voor alle duidelijkheid: dit is geen Foyer-standpunt, maar een persoonlijk standpunt.
- Zou het debat niet gewonnen hebben bij een heel ruim debat over het doden van dieren, ook in totaal andere contexten, zoals bijvoorbeeld de jacht (om me tot dit gemakkelijke voorbeeld te beperken). Ik denk dat veel mensen op zich wel kunnen leven met het feit dat dieren neergeschoten worden tijdens de jacht, maar als men sommige vogels hevig fladderend naar beneden ziet vallen na aangeschoten te zijn geweest, heeft men toch niet de indruk dat ze niet lijden. Door het debat te verengen tot het rituele slachten in de joodse en islamitische godsdienst, kan men de indruk wekken culturen of een godsdienst te viseren.
- Het is niet fair om in een parlementaire democratie zo maar te stellen dat politici theocratisch redeneren, als ze de overtuiging van hun kiezers met het standpunt dat ze innemen, denken te honoreren. Is het niet de bedoeling van een democratisch debat dat in het parlement de mening van de kiezers vertegenwoordigd zou worden? Is het democratisch om volksvertegenwoordigers te verbieden – of hen daarvoor zelfs uit te sluiten – als ze de mening van hun kiezers denken te verwoorden? Men kan dan misschien voorstellen dat ze zich bij stemming onthouden, maar hen daarvoor uit een partij zetten? En dan nadien zeggen dat men geen partij, maar een beweging wil zijn? Het lijkt me eigenaardig. Tenzij natuurlijk iets overeengekomen werd in een regeerakkoord… Maar indien dit niet het geval is?
Terug
