---

Johan Leman, 10 november 2022

Er kan een spanning, eventueel zelfs een conflictuele verhouding ontstaan tussen overheid en burgers, wat eventueel nog bemoeilijkt kan worden als het middenveld, dat beweert te bemiddelen tussen overheid en burger, zeer uiteenlopend  en onderling verdeeld reageert op overheidsinitiatieven en overheidsplannen.

Enerzijds kan een overheid terecht claimen dat ze het recht heeft een beleid te ontwikkelen en eventueel door te drukken. Anderzijds moet een overheid tegelijk beseffen dat ze niet iedereen vertegenwoordigt en er komt vooral een probleem als de eigen basis verdeeld geraakt over wat haar gekozenen aan het doen zijn. In Brussel riskeert dit meer en meer het geval te worden. Vele burgers krijgen het gevoel dat een kleine groep in de ambtenarij op autoritaire wijze haar visie wil doordrukken, terwijl die kleine minderheid aanwijsbaar vaak niet van grote reële terreinkennis getuigt.

Ik denk dat een overheid er alle belang bij heeft, wil ze gedragen blijven, om opnieuw dichter aan te sluiten bij wat leeft onder de bevolking. Dat doe je door het contact te respecteren met dit deel van het middenveld dat werkelijk eerstelijns in nauw contact is met de gewone mensen, en niet alleen met gepriviligieerde mondigen die gemakkelijk contact leggen met media en met de overheid. En dat doe je ook via reële huis-aan-huis gesprekken met mensen over wat echt bij hen leeft.

Belet dit dat je beleid voert? Neen. Neemt het iets meer tijd? Ja. Maar je zal nadien minder bezwaarschriften en weerstanden te overwinnen hebben en voorspelbaar achteraf minder hard electoraal afgestraft worden. “A bon entendeur…”.

Terug