---

Johan Leman, 1 april 2024

Als jonge antropoloog was ik jaren geleden gelukkig toen ik op één jaar tijd een dertigtal mensen had kunnen contacteren die bereid waren me in de diepte hun verhaal te doen, gespreid over meerdere beurten, zodat ik een zicht kreeg op wat bij hen leefde.

Vandaag ben ik gelukkig, als ik – naar ik hoop als geoefend antropoloog – erin slaag een half uur tot een uur iemand bereid te vinden om het verhaal te vertellen van zijn/haar vader of moeder die in de jaren 60 als arbeider (m/v) naar Brussel is gekomen als gastarbeider. Andere verhalen kunnen soms tot 2 à 3 uren tijd nemen. En dan nog moet je nadien de mensen laten herlezen wat je er op het eind van maakt, want het optekenen van een verhaal kan op het eind toch enkele foutieve accenten bevatten.

En dan hoor je plots dat men er eens een goed pakket geld zal tegenaan gooien om de mening van 1000 Brusselaars op een muur in Kanal weer te geven. Tegen betaling, uiteraard. U vertelt iets en wij betalen degenen die het vlug opschrijft.

Voor mij niet gelaten… maar wat is zo’n communicatie eigenlijk allemaal waard? Het zal een domme opmerking zijn van mijn kant. Maar als je ’t mij vraagt: zoiets is geen cent waard. Ik wil het allemaal vooraf allemaal gerust invullen…. Maar mag kritiek op dit soort praktijken nog gegeven worden, als het bij zoiets vooral om de schone schijn te doen is?

Terug