---

Johan Leman, 13 april 2023

In de recente publicatie “Ongehoord en Ongezien” (2023) staan 2 interessante artikelen over ouderen met een migratieachtergrond. Er is het artikel van Saloua Berdai Chaouni over “Inclusieve ouderenrechten in een diverse samenleving” en dit van Hakki Demirkapu over “Gezond ouder worden met een migratieachtergrond”.

Enkele wetenswaardigheden:

Uit de cijfers van Statbel (2021) blijkt dat in  2020 39,3% van de Brusselaars met buitenlandse achtergrond 65plussers zijn. In Vlaanderen gaat het slechts om 6,9% en in Wallonië om 18%. Dit moet het Brusselse beleid ertoe aanzetten om hierover na te denken. Van die 65plussers heeft, over geheel België gesproken, ongeveer de helft de Belgische nationaliteit en de andere helft heeft die niet.

Welke problemen stellen zich?

Bij die mensen en hun familieleden stellen zich volgende vragen:

• Terugkeren naar het land van herkomst of niet, of deels wel en deels niet?
• De zorg laten opnemen door de familie of door professionele zorgverleners? Maar zijn die professionelen erop voorbereid?

Daarenboven gaat het bij de 65plussers niet om een homogene groep.

Aan de kant van de zorgverlening stellen zich ook belangrijke vragen:

• Taalbarrière
• Sociaaleconomische status, waarbij men in het geval van een lage sociaaleconomische status maag verwachten dat er minder ziektekennis is (met grotere therapieontrouw als gevolg), en minder gezondheidsvaardigheid (dit wil zeggen dat men minder uit de voeten kan met allerlei voorschriften).

Daarnaast weet men dat in sommige gemeenschappen zich interferentie kan voordoen van geloof in sommige bovennatuurlijke geesten en dat er soms een groot vertrouwen is in kruiden en alternatieve therapieën.

Tenslotte moet men uiteraard ook niet overculturaliseren. Sommige zaken als dementie doen zich in elke gemeenschap voor.

Brussel zou er waarschijnlijk goed aan doen om al dit soort zaken eens in kaart te brengen en daar tijdig een transparant debat over te voeren en pistes te bespreken voor de toekomst. Sommige pistes bestaan al, bijvoorbeeld de interculturele bemiddeling zoals Foyer en ook anderen  die al jaren lang aanbieden, en Brussel doet het op dit vlak beter dan de andere Gewesten, maar het feit dat we naar de 40% evolueren die 65plussers zullen zijn, moet wellicht tot nog iets meer aandacht leiden. Moet dit immers niet tot een bezinning leiden ook over de digitalisering, het openbaar vervoer, de mobiliteit, de woningbouw?

Terug