---

Johan Leman, 4 april 2024

Recent is me opgevallen hoe sommige artistieke leiders – zelf  meestal geen kunstenaars – zich veroorloven om vanuit de hoogte met de sociale realiteit om te gaan. Het valt op hoe sommigen onder hen zich van meet af aan verheven voelen boven het sociale veld dat ze zich voornemen te zullen emanciperen. Helaas, zonder zelf ooit iets in het sociale veld ‘bottom up’ opgebouwd te hebben. Ze gaan er gemakkelijk aan voorbij dat wat ze ondertussen zelf in het sociale veld hebben laten zien, zelden uitblinkt door duurzaamheid.

Een mooi voorbeeld van wat ik bedoel kan men terugvinden bij de kunst-aanpak van de twee voetgangersbruggen over het kanaal tussen het Saincteletteplein en de Ninoofse poort in Brussel. Normaal zou je verwachten dat een museum als Kanal, waar de aanpak blijkbaar vanuit ging,  mensen in de sociale sector om advies zou vragen… maar dat achten kunst-experten absoluut niet nodig. Ze beslissen, want ze ‘weten’, zoals ze ook vaak ‘weten’ in plaats van de kunstenaars zelf op wat hun eigen terrein is. En jawel, ik maak een onderscheid tussen artistieke leiders en kunstenaars. Want Vincent Van Gogh zou me hier terecht kunnen tegenspreken… Hij was dan ook zelf een kunstenaar en geen artistiek leider.

Wellicht zouden sommige artistieke leiders die ‘Molenbeek for Brussels 2030’ pushen, er goed aan doen om dit voor ogen te houden en te vermijden dat het project doodloopt in een ‘Molenbeek alibi for Brussels 2030’ wordt. Iets willen koloniseren is vandaag een beetje ‘passé’.

Terug