---

Johan Leman, 15 februari 2024

Wie kent niet de titel van de affiches uit 1964 : « Vous songez à venir travailler en Belgique ? »

Wanneer België op 17 februari 1964 een bilaterale overeenkomst afsloot met Marokko  deed het in een soft versie over wat het op 23 juni 1946 gedaan had met Italië en op 16  juli 1964 zou overdoen met Turkije. In zekere zin zijn deze drie data typerend geweest voor een type migratie dat zich afgespeeld heeft tussen 1946 tot 1974. Het ging om migraties, expliciet gewild door de Belgische overheid in functie van de arbeidsmarkt en voor wat Wallonië betreft ook, in het geval van de migraties van 1964, in functie van het wegwerken van een deficit in de nataliteit. (Zie voor dit laatste het rapport Sauvy.)

De migraties die we nadien zien plaats vinden, zeker vanaf 1989 (met de val van de muur van Berlijn en het begin van een diversificatie aan asielmigraties), zijn van een andere aard.  Het inclusiebeleid dat we vandaag in Brussel kennen, hinkt op de twee types migraties. Erg verwonderlijk is het niet, want de resultaten van beide migratietypes treffen we aan in onze wijken. Onze gemeenten in de kanaalzone vertonen een sterke aanwezigheid van mensen uit het eerste type (bv. de Maroxellois in Molenbeek), die meer en meer aangevuld worden door mensen uit latere en kleinere migrantengemeenschappen; of voor iets soortgelijks: de Schaarbekenaren en inwoners van St Joost van Turkse herkomst, die op hun beurt weer door West-Afrikanen en anderen aangevuld worden.

De verwachting? Normaal zal de tendens tot communautarisering daardoor op termijn doorbroken worden.

Terug